...Миний суудаг ширээний харалдаах хананд нэгэн толь байдаг байлаа. Энэ толь чиний сэтгэл шиг тунгалаг бас миний ганцаардал шиг чимээ анир үл гаргана. Олон янзын хүмүүс олон дахин харах бүрийд, үл тоох унтрашгүй уйтай харцаараа ширтсээр л...
Би заримдаа энэ толь мэт гунигтай болчихдог юм. Намайг хэнч тоохгүй, гагцхүү өөрсдийнхөө гадна төрхийг гоё байна уу? Гэж асуух адил харж, үс зүсээ янзлах хүмүүс яг л тэр байдлаараа надтай харьцахыг хүснэ. Тэднийг хананд өлгөөтэй тэрхүү тунгалаг шилнээс илүүтэй гоё ганган үгээр магтаж сайшаавал төдий чинээ надруу дөхөн ирцгээнэ. Тийм болохоор л толь мэт чимээгүй өнө мөнхөд ганцаардахыг хүснэ. Өөрийнхөө гадна биш дотоод төрхийг өглөө бүр энэ тольноос уншихыг хүснэ. Тэр бүхэнд цээжинд шархирах шанлал уйтгар надаас үнэртэнэ. Заримдаа би дотоод сэтгэл минь уйлж байгааг мэдэрдэг байлаа. Шалтгааныг нь олох гэж шөнжин бодно. Ангийн буланд уйтгар гэрэлтүүлэгч толь адил хамт олон дундаа хичнээн их ганцаардана вэ? Сэтгэл зүрх минь...
No comments:
Post a Comment