Чимээгүй халгих сэтгэлийн их мөрөн минь
Чиний л зүг гол болон урсдаг
Чимэг гоёл үгүй тунгалаг усан итгэлийн гол минь
Чиний минь уруул даваагүй үгс шиг нууцахан ундардаг
Аргамж үгүй он цаг бидэн хоёрын дундуур зогсолтгүй нүүвч
Амрагхайрыг минь арчиж ер чадахгүй
Ариг цагаан салхин алчуур юуг чинь гандтал салхилавч
Асан дүрэлзэгч хайрыг бөхөөж ер чадахгүй
Сэтгэлийн минь байгальд дуслан дуслах бороо нь
Сувдан нулимстай чинь өнгө хэлбэр зохицонгүй
Сэтгэлийн минь байгаль дундуур урсан урсах гол нь
Сэрэглэн алаг нүднээс чинь ундрах үггүй хайрын түрлэгтэй
Гадаад байгальд ган болж гол ус татарсаар л байвч
Гоёлгүй сэтгэлийн горхи минь чамруу урссаар, урссаар л байх болно.
2010.03.
No comments:
Post a Comment