Шавь Баасандалайдаа
Уг нь би аавтай хүн
Уйлж очоод аргадуулах эцэгтэй хүн
Уулын чинээ нөмөрт нь
Уужирч омогших охин үр нь
ургамал цэцэг нь хүртэл ижилгүй ургадаггүй орчлонсон
Униар будан нь хүртэл уулсаа нөмөрлөдөг дэлхийсэн
\ухаан бодолдоо танийгаа л бодож ганцаарддагийг минь
Үнэндээ та мэддэг гэж үү ааваа
Газар дээр хэнээс ч биш
Ганцхан таниасаа л сонсохыг хүсдэг
Галтай дотно үгийг тань хүлээсээр
Гадагшаа биш ч дотогшоо мэгшиж явааг минь
Та мэддэг гэж үү аав аа
Үндсээр баян хорвоосон
Үрээ таньддаггүй эцэг гэж баймааргүйсэн
Үүлээрээ гоёдог тэнгэрсэн
Үрээсээ зугтдаг эцэг гэж баймааргүй...
Дэлгээтэй үүдээр ороод ирэх болов уу? Гэхдээ
Дээлээ ч тайлалгүй харуулддаг байсныг минь
Дандаа л намайг хайрлах болно гэж
Далд санаандаа итгэж явсаныг минь
Та мэддэг гэж үү аав аа
Арван найман хаврын яргуй дэлбээлэхэд
Аав минь та надруу ирсэнгүй
Арван найман намрын навчис гандахад
Аав минь та үр минь гэж дуудсангүй
Аав аа би таныхаа гологдож мартагдсан үр
Аав аа би таныхаа голомтыг сахих охин үр.
2010.05.10
No comments:
Post a Comment